شعری می بافم از موهایش که فِرَش دنیایی دارد
از عِرفان چشم هایش که عمیق هستُ ، عمق زیادش عاشقانه ای دارد
از ان احساسات لطیفی که داردُ بروز نمی دهد دستانش
از ان حرکت لب هایی که شعر می کندُ شنونده می شوم درعمق نگاهش
از ان شیطنت هایی که مجنون می کند شاعر این شعر را
از ان پاییزی که در ابانش به دنیا اورده فرشته ی من را
از نرگسی که لیاقت هیچ گلی نیست داشته باشد اسمش را
از ارامش صدایش که ارام می کند حتی بیشتر از سیگار هایم من را
از گاز گرفتن گوش هایش
از تفس کردن عطر موهایش
از ان روح عاشق توی عمق وجودش
شعر می بافم
ان ,را از ,شعر ,عمق ,هایی ,دارد از ,من را از ,شعر می ,می کند ,می بافم ,هایی که
درباره این سایت